Τόσο καιρό δεν προλάβαινα να γράψω τίποτα και έτσι άφησα πολλά πράγματα να περάσουν έτσι ασχολίαστα. Μεταξύ αυτών και η άθλια επίθεση του Πάγκαλου στο ΚΚΕ (για πολλοστή φορά) και η ακόμη πιο άθλια απόπειρα του Γιωργάκη να τη δικαιολογήσει και εκλογικεύσει με τρόπο που δεν θα δυσαρεστήσει όσους από τους αριστερούς ψηφοφόρους του σέβονται το Κόμμα, τους ανθρώπους του, την ιστορία του, τους αγώνες του.
Αντί απάντησης αναδημοσιεύω τα τρία άρθρα του Νίκου Μπογιόπουλου στο Ριζοσπάστη αυτή την εβδομάδα. Πιστεύω τα λένε όλα...
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
«Ενα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη: Το φάντασμα του κομμουνισμού. Ολες οι δυνάμεις της γηρασμένης Ευρώπης έχουν συνάψει ιερά συμμαχία για να καταπολεμήσουν το φάντασμα αυτό. Ο πάπας και ο τσάρος, ο Μέτερνιχ και ο Γκιζό, οι γάλλοι ριζοσπάστες και οι γερμανοί αξιωματικοί».
*
Πρόκειται για το προοίμιο του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου». Γράφτηκε από τους Μαρξ και Ενγκελς πριν από 161 χρόνια. Θα μπορούσε να έχει γραφτεί πριν από δέκα μέρες. Με διαφορετικά πλέον τα ονόματα που την απαρτίζουν, η «ιερά συμμαχία» όλου του αστικού πολιτικού προσωπικού που συμμετέχουν στο «δημοκρατικό» ευρωκοινοβούλιο, εξέδωσαν το νέο τους ψήφισμα - συνέχεια του προηγούμενο περιβόητου αντικομμουνιστικού μνημονίου - σύμφωνα με το οποίο ο «ολοκληρωτικός κομμουνισμός» συνιστά ένα «έγκλημα» συνώνυμο του ναζισμού...
*
Να λοιπόν που οι Ευρωπαίοι Χριστιανοδημοκράτες, μαζί με τους Σοσιαλιστές, τους Φιλελεύθερους και τους Πράσινους, συνενώθηκαν κάτω από το πνεύμα ενός κοινού σημείου που διαπνέει την ιδεολογία τους: Τον αντικομμουνισμό.
Μια ιδεολογία που όσο υπήρχε το σοσιαλιστικό στρατόπεδο δεν περιορίστηκε στη στείρα και τη βαθιά συντηρητική σκουριά των αστών «δημοκρατών», που σε κάθε λαϊκή διεκδίκηση έβλεπαν «κομμουνιστικό δάκτυλο» και «συνοδοιπόρους», αλλά έγινε και η βασική προμετωπίδα των καθεστώτων (με τα οποία συμμάχησαν οι αστικές «δημοκρατίες»), που με φανερή ολοκληρωτική, δικτατορική και φασιστική μορφή, όπως η χούντα στην Ελλάδα το '67, τυράννησαν λαούς και χώρες.
Στα προηγούμενα, και ειδικά μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών, ο αντικομμουνισμός, δίπλα στην ανυπαρξία κάποιου σοβαρού θεωρητικού επιχειρήματος, ήρθε να προσθέσει και την ιστορική παραχάραξη, την ιστορική πλαστογράφηση μετατρέποντάς την σε επίσημη πολιτική απόφαση.
Μια ιδεολογία που όσο υπήρχε το σοσιαλιστικό στρατόπεδο δεν περιορίστηκε στη στείρα και τη βαθιά συντηρητική σκουριά των αστών «δημοκρατών», που σε κάθε λαϊκή διεκδίκηση έβλεπαν «κομμουνιστικό δάκτυλο» και «συνοδοιπόρους», αλλά έγινε και η βασική προμετωπίδα των καθεστώτων (με τα οποία συμμάχησαν οι αστικές «δημοκρατίες»), που με φανερή ολοκληρωτική, δικτατορική και φασιστική μορφή, όπως η χούντα στην Ελλάδα το '67, τυράννησαν λαούς και χώρες.
Στα προηγούμενα, και ειδικά μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών, ο αντικομμουνισμός, δίπλα στην ανυπαρξία κάποιου σοβαρού θεωρητικού επιχειρήματος, ήρθε να προσθέσει και την ιστορική παραχάραξη, την ιστορική πλαστογράφηση μετατρέποντάς την σε επίσημη πολιτική απόφαση.
*
Προς τι - είναι μια εύλογη απορία - όλη αυτή η επίθεση σε μια ιδεολογία «τελειωμένη», «παλιωμένη», «ηττημένη», όπως η κομμουνιστική; Γιατί τέτοια επιμονή ο σημερινός πολιτικός συσχετισμός στην Ευρώπη να αξιοποιηθεί, ώστε να διαμορφωθεί μια «ιστορική» αντικομμουνιστική παρακαταθήκη για το μέλλον;
Ισως γιατί το μέλλον δε φαίνεται να εξελίσσεται και τόσο σίγουρο για όσους καθορίζουν το παρόν...
Οι μέθοδοι, τα μέσα, αλλά και οι διακηρυγμένες προθέσεις των αντικομμουνιστών του Ευρωκοινοβουλίου, όπως περιέχονται στο ίδιο αυτό το τελευταίο τους ψήφισμα, προδίδει και τις πραγματικές τους στοχεύσεις.
Διαβάζουμε, για παράδειγμα, στην πρόταση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, να ζητείται η καταδίκη του κομμουνισμού να λειτουργήσει σαν «προειδοποίηση προς τις μελλοντικές γενιές», πράγμα που θα επιτευχθεί με την «ενίσχυση των υπαρχόντων σχετικών χρηματοοικονομικών μέσων», προκειμένου να μπει σε εφαρμογή η «αναθεώρηση και ενημέρωση των ευρωπαϊκών σχολικών βιβλίων ιστορίας, προκειμένου να διδάσκονται όλοι οι μαθητές τις καταστροφικές συνέπειες των ολοκληρωτικών δικτατοριών»... Με περίπου ανάλογη φρασεολογία, στη δική τους πρόταση ψηφίσματος οι Φιλελεύθεροι ζητούσαν «να ενισχυθεί η διδασκαλία της ευρωπαϊκής ιστορίας» και οι Πράσινοι «μια συνολική επαναξιολόγηση της ευρωπαϊκής ιστορίας». Οσο για τους Σοσιαλιστές, διατείνονται τη θέση (την οποία αναμηρύκασε ο Γιώργος Παπανδρέου στην επιστολή του προς την Αλέκα Παπαρήγα - θέμα για το οποίο θα αναφερθούμε στα επόμενα σημειώματα της στήλης) ότι δεν υπάρχει «μονοπώλιο στην ερμηνεία της ιστορίας».
Προφανώς στα εγχειρίδια της ...«αντιμονοπωλιακής» προσέγγισης της ιστορίας όλων των παραπάνω, η ΕΣΣΔ δεν είναι η χώρα που έδωσε 20 εκατομμύρια νεκρούς στον αγώνα του Ανθρώπου κατά του ναζισμού και οι κομμουνιστές δεν είναι οι πρώτοι (και πολλές φορές οι μόνοι) που πάλεψαν και συνέτριψαν αυτό το «φίδι».
Ισως γιατί το μέλλον δε φαίνεται να εξελίσσεται και τόσο σίγουρο για όσους καθορίζουν το παρόν...
Οι μέθοδοι, τα μέσα, αλλά και οι διακηρυγμένες προθέσεις των αντικομμουνιστών του Ευρωκοινοβουλίου, όπως περιέχονται στο ίδιο αυτό το τελευταίο τους ψήφισμα, προδίδει και τις πραγματικές τους στοχεύσεις.
Διαβάζουμε, για παράδειγμα, στην πρόταση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, να ζητείται η καταδίκη του κομμουνισμού να λειτουργήσει σαν «προειδοποίηση προς τις μελλοντικές γενιές», πράγμα που θα επιτευχθεί με την «ενίσχυση των υπαρχόντων σχετικών χρηματοοικονομικών μέσων», προκειμένου να μπει σε εφαρμογή η «αναθεώρηση και ενημέρωση των ευρωπαϊκών σχολικών βιβλίων ιστορίας, προκειμένου να διδάσκονται όλοι οι μαθητές τις καταστροφικές συνέπειες των ολοκληρωτικών δικτατοριών»... Με περίπου ανάλογη φρασεολογία, στη δική τους πρόταση ψηφίσματος οι Φιλελεύθεροι ζητούσαν «να ενισχυθεί η διδασκαλία της ευρωπαϊκής ιστορίας» και οι Πράσινοι «μια συνολική επαναξιολόγηση της ευρωπαϊκής ιστορίας». Οσο για τους Σοσιαλιστές, διατείνονται τη θέση (την οποία αναμηρύκασε ο Γιώργος Παπανδρέου στην επιστολή του προς την Αλέκα Παπαρήγα - θέμα για το οποίο θα αναφερθούμε στα επόμενα σημειώματα της στήλης) ότι δεν υπάρχει «μονοπώλιο στην ερμηνεία της ιστορίας».
Προφανώς στα εγχειρίδια της ...«αντιμονοπωλιακής» προσέγγισης της ιστορίας όλων των παραπάνω, η ΕΣΣΔ δεν είναι η χώρα που έδωσε 20 εκατομμύρια νεκρούς στον αγώνα του Ανθρώπου κατά του ναζισμού και οι κομμουνιστές δεν είναι οι πρώτοι (και πολλές φορές οι μόνοι) που πάλεψαν και συνέτριψαν αυτό το «φίδι».
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
Στο χτεσινό σημείωμα της στήλης αναφερθήκαμε στο πρόσφατο αντικομμουνιστικό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, το οποίο ήρθε να προστεθεί στο προ τριετίας αντικομμουνιστικό μνημόνιο, όπου, χωρίς περιστροφές, ομολογείτο ο βαθύτερος λόγος της αντικομμουνιστικής υστερίας των «κεφαλών» της ΕΕ: Ο κομμουνισμός είναι «εγκλημα». Και τα «εγκλήματά του», εξηγούσε το μνημόνιο στο εισηγητικό του μέρος, είναι απότοκο «της θεωρίας της πάλης των τάξεων»!
*
Η πάλη των τάξεων, λοιπόν... Αυτή είναι που πρέπει να «καταργηθεί». Που «δεν κολλάει» με την εποχή της «συναίνεσης», του «διαλόγου», της «κοινωνικής ειρήνης», της «συναδέλφωσης» μεταξύ κεφαλαιοκρατών και εργατών, με τους δεύτερους, τους εργάτες, να πληρώνουν, και όταν υπάρχει ανάκαμψη, και όταν υπάρχει κρίση.
*
Αφού, όμως, η πάλη των τάξεων δε γίνεται να «καταργηθεί» μέσω διαταγμάτων, θα πρέπει να συκοφαντηθεί, να ελεεινολογηθεί, να προβοκαριστεί, να στιγματιστεί και όπου είναι δυνατόν να ποινικοποιηθεί η δράση των κομμουνιστών. Εκείνων, δηλαδή, που δεν υποκλίνονται στο αμετάκλητο της αστικής κοινωνίας, καθώς «η ιστορία όλων των κοινωνιών που υπήρξαν μέχρι σήμερα είναι η ιστορία των ταξικών αγώνων», που πρωτοστατούν στην «οργάνωση των προλετάριων σε τάξη και συνακόλουθα σε πολιτικό κόμμα», που διακηρύσσουν ότι σκοπός τους είναι «η ανατροπή της αστικής κυριαρχίας, η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο», με στόχο την κατάργηση όλων των τάξεων και τη μετάβαση σε μια μη εκμεταλλευτική, αταξική κοινωνία, όπου «στη θέση της παλιάς αστικής κοινωνίας, με τις τάξεις και τις ταξικές της αντιθέσεις, θα έχουμε μια ένωση, μέσα στην οποία η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός θα είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων» («Κομμουνιστικό Μανιφέστο»).
*
Είναι προφανές ότι αυτή η προοπτική, της απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, δε ...συμφέρει όσους κατέχουν τις αλυσίδες της εκμετάλλευσης. Κι αφού δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν σε επίπεδο ιδεών με τους κομμουνιστές, κατασκευάζουν την «ιστορία» στα μέτρα τους, έτσι ώστε να φαίνεται πως πίσω από τις κομμουνιστικές ιδέες υπάρχει κάτι το «εγκληματογόνο» και η απόδειξη περί τούτου είναι οι «εγκληματικές» πράξεις του κομμουνιστικού «ολοκληρωτισμού» που είναι συνώνυμος του ναζισμού!
Μάρτυράς τους, δε, η «Ιστορία»! Ετσι, στο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, στο πλαίσιο αυτού του (αντι)ιστορικού «κόψε - ράψε», ζητούν «να καθιερωθεί η 23η Αυγούστου ως Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης» κατά του κομμουνισμού και του ναζισμού. Γιατί η 23η Αυγούστου; Επειδή αυτήν την ημερομηνία, στις 23 Αυγούστου 1939, υπογράφτηκε το «σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ». Να, επομένως, τα «ντοκουμέντα» της «σύμπλευσης» κομμουνισμού - ναζισμού. Μέχρι και σύμφωνο μη επίθεσης υπέγραψαν!
Μάρτυράς τους, δε, η «Ιστορία»! Ετσι, στο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, στο πλαίσιο αυτού του (αντι)ιστορικού «κόψε - ράψε», ζητούν «να καθιερωθεί η 23η Αυγούστου ως Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης» κατά του κομμουνισμού και του ναζισμού. Γιατί η 23η Αυγούστου; Επειδή αυτήν την ημερομηνία, στις 23 Αυγούστου 1939, υπογράφτηκε το «σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ». Να, επομένως, τα «ντοκουμέντα» της «σύμπλευσης» κομμουνισμού - ναζισμού. Μέχρι και σύμφωνο μη επίθεσης υπέγραψαν!
*
Τι δε λένε οι τυφλοπόντικες της Ιστορίας; Οτι εκείνο το σύμφωνο υπογράφτηκε μόνον αφότου επί μήνες η Αγγλία και η Γαλλία αρνούνταν να υπογράψουν με την ΕΣΣΔ συμφωνία κοινής δράσης εναντίον του ναζισμού. Οτι όλο αυτό το διάστημα ο ένας ιμπεριαλιστικός άξονας, των αστικών κοινοβουλευτικών δημοκρατιών της Ευρώπης, επιδίωκε να στραφεί μια ώρα αρχύτερα ο άλλος ιμπεριαλιστικός άξονας, της Γερμανίας, κατά της Σοβιετικής Ενωσης. Οτι μέσα σε αυτές τις συνθήκες η ΕΣΣΔ χρειαζόταν ικανό διάστημα να οργανωθεί μπροστά στην επικείμενη και αναπόφευκτη πολεμική επίθεση από τη Γερμανία. Και ότι κάθε αντικειμενικός και αμερόληπτος ιστορικός έχει αναγνωρίσει ότι εκείνο το σύμφωνο αποδείχτηκε μια ευφυής κίνηση της ΕΣΣΔ, που της έδωσε το χρόνο να προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσει και, τελικά, να συντρίψει το ναζισμό.
*
Τι δε λένε, επίσης: Οτι υπάρχει μια άλλη ημερομηνία που θα μπορούσε να αποτελέσει πραγματική επέτειο καταδίκης του ναζισμού και όσων τροφοδοτούν, συναλλάσσονται και ανοίγουν το δρόμο στους ολοκληρωτισμούς. Είναι η 30ή του Σεπτέμβρη. Είναι η μέρα (30 Σεπτέμβρη 1938 - ένα χρόνο πριν το σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ), που στο Μόναχο, οι Χίτλερ και Μουσολίνι υπέγραψαν μαζί με τους αρχηγούς των κυβερνήσεων της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, το ομώνυμο «σύμφωνο του Μονάχου», με το οποίο οι «δημοκρατίες της Δύσης», στο πλαίσιο του «κατευνασμού» του φασισμού, έδιναν το πράσινο φως στο ναζισμό να εισβάλει στην Τσεχοσλοβακία, να την διαμελίσει, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στον όλεθρο και οδηγώντας την ανθρωπότητα στην τραγωδία του Β' Παγκόσμιου Πολέμου.
Αυτή, βέβαια, η ημερομηνία απουσιάζει από το αντικομμουνιστικό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου...
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
Οποιος διαφωνεί με τον μαρξισμό, όποιος απεύχεται και αντιμάχεται την προοπτική του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού από την άποψη της δικής του ταξικής θέσης ή της δικής του ταξικής ανάλυσης, δικαιούται να βρίσκεται σε σχέση αντιπαράθεσης με το ΚΚΕ. Δικαίωμα και υποχρέωση την οποία, βεβαίως, αντιστοίχως έχει και το ΚΚΕ απέναντι στους φορείς και τα κόμματα τα οποία εκπροσωπούν αντίπαλα ταξικά συμφέροντα.
*
Τα παραπάνω σημαίνουν: Πολιτική κριτική, πολιτική αντιπαράθεση, ακόμα και πολιτική πολεμική. Αλλά ο αντικομμουνισμός, όσο κι αν (ανά τις εποχές) καμώνεται ότι κυκλοφορεί με το ένδυμα της «πολιτικής κριτικής», είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Είναι η τακτική του ψέματος, είναι η τακτική της συκοφαντίας, είναι η τακτική της προβοκάτσιας και της λάσπης, είναι η τακτική της διαστρέβλωσης θέσεων, της παραποίησης απόψεων και της πλαστογράφησης ιστορικών δεδομένων.
***
Εντέλει, ο αντικομμουνισμός δεν αντιμετωπίζει την κομμουνιστική κοσμοθεωρία ως μια επιστήμη με έστω «αβάσιμα» συμπεράσματα, δεν αντιπαραθέτει στη «μη αποδεκτή» ιδεολογία του μαρξισμού - λενινισμού τον πολιτικό του αντίλογο, δε βλέπει στη δράση των κομμουνιστών την πολιτική δράση των πολιτικών του αντιπάλων.
Ο αντικομμουνισμός εκείνο που επιζητά είναι να εμφανίζει - και κάτω από συγκεκριμένους πολιτικούς συσχετισμούς να επιβάλλει - την κομμουνιστική ιδεολογία και την κομμουνιστική πολιτική δράση σαν «ποινικό αδίκημα»! Να την καταστήσει «κολάσιμη» στην κοινωνική συνείδηση. Επομένως, απέναντι στον κομμουνισμό και τους κομμουνιστές εκείνο που επισείεται σαν μέσο «πολιτικής αντιπαράθεσης» δεν είναι το πολιτικό επιχείρημα αλλά η απειλή, δεν είναι η δύναμη της πειθούς στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης ιδεών ενώπιον του λαού, αλλά η επιβολή του «νόμου»!
Ο αντικομμουνισμός εκείνο που επιζητά είναι να εμφανίζει - και κάτω από συγκεκριμένους πολιτικούς συσχετισμούς να επιβάλλει - την κομμουνιστική ιδεολογία και την κομμουνιστική πολιτική δράση σαν «ποινικό αδίκημα»! Να την καταστήσει «κολάσιμη» στην κοινωνική συνείδηση. Επομένως, απέναντι στον κομμουνισμό και τους κομμουνιστές εκείνο που επισείεται σαν μέσο «πολιτικής αντιπαράθεσης» δεν είναι το πολιτικό επιχείρημα αλλά η απειλή, δεν είναι η δύναμη της πειθούς στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης ιδεών ενώπιον του λαού, αλλά η επιβολή του «νόμου»!
*
Στην Ελλάδα, για να περιοριστούμε στο τελευταίο διάστημα, ο αντικομμουνισμός, βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Οι φορείς του μετέρχονται διαφόρων μέσων και τακτικών:
Από συκοφαντίες (για παράδειγμα, η λάσπη κατά του ΚΚΕ εκ μέρους του ΛΑ.Ο.Σ., στελεχών του ΠΑΣΟΚ και μερίδας του Τύπου ότι «ενέχεται» στο σκάνδαλο «Γερμανός»),
μέχρι απειλές και υποδείξεις προς τους κομμουνιστές να προβούν σε «δηλώσεις νομιμοφροσύνης» (για παράδειγμα τα λεγόμενα Πάγκαλου ότι το ΚΚΕ κινείται «στα όρια της νομιμότητας» και τα άρθρα του Πρετεντέρη περί τού αν το ΚΚΕ αναγνωρίζει τον περιορισμό στην πολιτική του δραστηριότητα που ορίζει το Σύνταγμα).
Από συκοφαντίες (για παράδειγμα, η λάσπη κατά του ΚΚΕ εκ μέρους του ΛΑ.Ο.Σ., στελεχών του ΠΑΣΟΚ και μερίδας του Τύπου ότι «ενέχεται» στο σκάνδαλο «Γερμανός»),
μέχρι απειλές και υποδείξεις προς τους κομμουνιστές να προβούν σε «δηλώσεις νομιμοφροσύνης» (για παράδειγμα τα λεγόμενα Πάγκαλου ότι το ΚΚΕ κινείται «στα όρια της νομιμότητας» και τα άρθρα του Πρετεντέρη περί τού αν το ΚΚΕ αναγνωρίζει τον περιορισμό στην πολιτική του δραστηριότητα που ορίζει το Σύνταγμα).
*
Παρεμπιπτόντως, ας ενημερώσει κάποιος το «Βήμα» και τον αρθρογράφο του που πασχίζει να μάθει αν το ΚΚΕ συμφωνεί με το αστικό Σύνταγμα της Ελλάδας
(για το οποίο οι τάχα μου υπέρμαχοί του καλό είναι να μας πουν πότε υπερασπίστηκαν τις τυπικές διατάξεις του περί δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, Υγείας, εργασίας για όλους κ.λπ., όταν αυτές κουρελιάζονται συνεχώς και αδιαλείπτως)
ότι το ΚΚΕ, δημόσια, ανοιχτά και ως δικαιούται, έχει καταψηφίσει όλες τις «θεωρήσεις» και όλες τις αναθεωρήσεις του Συντάγματος, αρχής γενομένης από το 1975 όπου ο Καραμανλής επανέφερε το Σύνταγμα του '52, με το οποίο οι κομμουνιστές στέλνονταν στις εξορίες και στις φυλακές...
Επίσης, οι ίδιοι, που νιώθουν αλλεργία με το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» - προφανώς γιατί ως πολιτική προπαγάνδα συμπυκνώνει καίρια και εύληπτα για τις λαϊκές μάζες την αντίθεση των κομμουνιστών με το σύστημα όπου «νόμος είναι το δίκιο του κεφαλαιοκράτη» - καλό είναι να μας πουν:
Εφόσον η πλειοψηφία του λαού αποφασίσει ότι η πολιτική που εξυπηρετεί και προασπίζεται τα συμφέροντα των λίγων πρέπει να καταργηθεί και να ανατραπεί, όπως παλεύει το ΚΚΕ, τι θα κάνουν; Θα σεβαστούν την επιθυμία του λαού; Τι πιο δημοκρατικό από την πλειοψηφία του λαού. Συμφωνούν;...
(για το οποίο οι τάχα μου υπέρμαχοί του καλό είναι να μας πουν πότε υπερασπίστηκαν τις τυπικές διατάξεις του περί δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, Υγείας, εργασίας για όλους κ.λπ., όταν αυτές κουρελιάζονται συνεχώς και αδιαλείπτως)
ότι το ΚΚΕ, δημόσια, ανοιχτά και ως δικαιούται, έχει καταψηφίσει όλες τις «θεωρήσεις» και όλες τις αναθεωρήσεις του Συντάγματος, αρχής γενομένης από το 1975 όπου ο Καραμανλής επανέφερε το Σύνταγμα του '52, με το οποίο οι κομμουνιστές στέλνονταν στις εξορίες και στις φυλακές...
Επίσης, οι ίδιοι, που νιώθουν αλλεργία με το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» - προφανώς γιατί ως πολιτική προπαγάνδα συμπυκνώνει καίρια και εύληπτα για τις λαϊκές μάζες την αντίθεση των κομμουνιστών με το σύστημα όπου «νόμος είναι το δίκιο του κεφαλαιοκράτη» - καλό είναι να μας πουν:
Εφόσον η πλειοψηφία του λαού αποφασίσει ότι η πολιτική που εξυπηρετεί και προασπίζεται τα συμφέροντα των λίγων πρέπει να καταργηθεί και να ανατραπεί, όπως παλεύει το ΚΚΕ, τι θα κάνουν; Θα σεβαστούν την επιθυμία του λαού; Τι πιο δημοκρατικό από την πλειοψηφία του λαού. Συμφωνούν;...
***
Ας επιστρέψουμε στον πυρήνα του αντικομμουνισμού, που τελευταία προωθείται και μέσω της «σταλινο-παραφιλολογίας», που όπως νομίζουν οι φορείς της λειτουργεί σαν υπόμνηση του «εγκληματογόνου» της φύσης του ΚΚΕ.
*
Ειδικώς αυτό, λοιπόν, το «εγκληματογόνο», είναι που χρειάζεται να έχει και την ...ιστορική του τεκμηρίωση. Την οποία ανέλαβε ο ...Πάγκαλος, που εμφανίστηκε για να πει ανάμεσα στα άλλα «ευγενικά» (όπως για τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ που είναι «μειωμένης πολιτικής αντίληψης και αισθητικού επιπέδου»), ότι αν κέρδιζε το ΚΚΕ στον Εμφύλιο τότε θα εκτελούσε τους «αντιφρονούντες», τα μισά από τα ίδια τα στελέχη του και ίσως και τις γάτες από την Ελασσόνα και πάνω...
*
Οπως αποδείχτηκε από την απαντητική επιστολή του Γιώργου Παπανδρέου προς την Αλέκα Παπαρήγα, αυτός ο εμετικός και πρωτόγονος αντικομμουνισμός της εποχής των κονσερβοκουτιών, δεν αφορά σε ένα πρόσωπο, αλλά αποτελεί επιλογή της ίδιας της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ ως κόμματος.
*
Με αυτόν τον τρόπο, όμως, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, επιλέγοντας για τους μικροκομματικούς σκοπούς της τον αντικομμουνισμό ως εργαλείο της αντιπαράθεσής της με το ΚΚΕ, καθιστά τα πράγματα, όντως, επικίνδυνα.
Τι είπε ο κ. Παπανδρέου, αναγορεύοντας τον χυδαίο αντικομμουνισμό του Πάγκαλου σε «ιστορική ερμηνεία» (!) εκ μέρους όλου του ΠΑΣΟΚ: Οτι «κανείς δεν μονοπωλεί την ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων», ως εκ τούτου ο καθένας μπορεί να έχει όποια «ερμηνεία» θέλει, ο καθένας μπορεί να διακινεί όποια «αλήθεια» θέλει, εν ολίγοις ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει!
Μόνο που εδώ μιλάμε για Ιστορία. Και είναι άλλο πράγμα η Ιστορία, κι άλλο πράγμα το τι μπορεί να ισχυρίζεται ο ένας ή ο άλλος. Και στην Ιστορία (ίσως πράγματι να μην το έχει αντιληφθεί ο κ. Παπανδρέου μέσα στον ...αντιμονοπωλιακό του οίστρο) υπάρχει «μονοπώλιο», υπάρχει δηλαδή τρόπος αντικειμενικός και αμερόληπτος για να κρίνεις και να τοποθετηθείς: Είναι το «μονοπώλιο» της Επιστήμης, με την έννοια των ντοκουμέντων, των στοιχείων, των μαρτυριών, των αποδείξεων.
Τι είπε ο κ. Παπανδρέου, αναγορεύοντας τον χυδαίο αντικομμουνισμό του Πάγκαλου σε «ιστορική ερμηνεία» (!) εκ μέρους όλου του ΠΑΣΟΚ: Οτι «κανείς δεν μονοπωλεί την ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων», ως εκ τούτου ο καθένας μπορεί να έχει όποια «ερμηνεία» θέλει, ο καθένας μπορεί να διακινεί όποια «αλήθεια» θέλει, εν ολίγοις ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει!
Μόνο που εδώ μιλάμε για Ιστορία. Και είναι άλλο πράγμα η Ιστορία, κι άλλο πράγμα το τι μπορεί να ισχυρίζεται ο ένας ή ο άλλος. Και στην Ιστορία (ίσως πράγματι να μην το έχει αντιληφθεί ο κ. Παπανδρέου μέσα στον ...αντιμονοπωλιακό του οίστρο) υπάρχει «μονοπώλιο», υπάρχει δηλαδή τρόπος αντικειμενικός και αμερόληπτος για να κρίνεις και να τοποθετηθείς: Είναι το «μονοπώλιο» της Επιστήμης, με την έννοια των ντοκουμέντων, των στοιχείων, των μαρτυριών, των αποδείξεων.
***
Τα ντοκουμέντα υπάρχουν. Και λένε, όπως τα κατέγραψε ο ίδιος ο ΟΗΕ, ότι στον ένα χρόνο από τη Βάρκιζα, ήταν οι νικητές του κατοπινού Εμφυλίου που είχαν προβεί σε συλλήψεις 85.000 πολιτών, σε 2.289 δολοφονίες αντρών και γυναικών, σε χιλιάδες βασανισμούς, λεηλασίες, βιασμούς και καταστροφές ενάντια στη ζωή και την περιουσία των κομμουνιστών, αριστερών, δημοκρατών και προοδευτικών ανθρώπων της Ελλάδας.
*
Επομένως, ποιος έχει δίκιο κατά τον κ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ; Τα ντοκουμέντα ή αυτά που έλεγαν οι ταγματασφαλίτες ότι, δηλαδή, καλά κάνανε και σκότωναν τους κομμουνιστές γιατί το ΚΚΕ ήταν «αντεθνικό» και «ξενοκίνητο», ή ότι καλά κάνανε οι γερμανοτσολιάδες που μετά πήγανε με τους Αγγλους μετά με τους Αμερικάνους, γιατί στο ΕΑΜ ήταν «ΕΑΜοβούλγαροι» και οι Κουκουέδες ήταν «κατάσκοποι»;
*
Ποιος έχει δίκιο; Αυτός που λέει ότι οι κομμουνιστές, αν κέρδιζαν, θα σκότωναν ή τα ντοκουμέντα που λένε ότι αυτοί που τελικά κέρδισαν ήταν οι δολοφόνοι, που έστησαν 15.000 έκτακτα στρατοδικεία, που έριξαν στα μπουντρούμια πάνω από 60.000 ανθρώπους, που μόνο στη Μακρόνησο έστειλαν για «αναμόρφωση» 100.000 κομμουνιστές, αριστερούς και δημοκράτες;
*
Αν, λοιπόν, ο καθένας έχει δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει, τότε «δικαίωμά του» και του Χίτλερ που έλεγε ότι οι Εβραίοι ήταν η καταστροφή του κόσμου...
Τα πράγματα, όμως, δεν είναι έτσι. Ούτε ο Πάγκαλος, ούτε ο Παπανδρέου μπορούν να λένε ό,τι θέλουν. Οι αντικομμουνιστές το ξέρουν, αλλά είναι τέτοιος ο πολιτικός καιροσκοπισμός τους που δεν έχουν αναστολή να τον χρησιμοποιήσουν ακόμα κι όταν στρέφεται εναντίον τους.
Τα πράγματα, όμως, δεν είναι έτσι. Ούτε ο Πάγκαλος, ούτε ο Παπανδρέου μπορούν να λένε ό,τι θέλουν. Οι αντικομμουνιστές το ξέρουν, αλλά είναι τέτοιος ο πολιτικός καιροσκοπισμός τους που δεν έχουν αναστολή να τον χρησιμοποιήσουν ακόμα κι όταν στρέφεται εναντίον τους.
*
Εν κατακλείδι: Ο αντικομμουνισμός καμία σχέση δεν έχει με την έννοια της πολιτικής διαπάλης.Ιστορικά, δε, έχει αποδειχτεί και μάλιστα περίτρανα ότι η ποινικοποίηση της κομμουνιστικής δράσης ισοδυναμεί όχι απλώς με καμπανάκι, αλλά με συναγερμό για την υπεράσπιση των δημοκρατικών και πολιτικών ελευθεριών σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, καθώς η φαλκίδευσή τους, την οποία προωθεί ο αντικομμουνισμός, δεν αφορά μόνο στους κομμουνιστές, αλλά στοχεύει ολόκληρη την κοινωνία.
