Πολλά και σημαντικά έχουν συμβεί από την τελευταία φορά που postara. Γεγονότα που δεν αφήνουν και πολλές νότες αισιοδοξίας στον οριζοντα. Ίσα ίσα που επιβεβαιώνουν πως όχι απλώς Καπιταλισμός και κρίση πάνε χεράκι χεράκι, αλλά και πως το ξεπέρασμα καθε κρίσης στα πλαίσια του Καπιταλισμού τροφοδοτείται με ανθρώπινη σάρκα και ανθρώπινα μυαλά. Τί είδα (ή δεν είδα ενώ θα έπρεπε) λοιπόν αυτές τις μέρες;
Δεν είδα κανέναν από όλους αυτούς που κόπτονται δήθεν για τις ανάγκες και τους προβληματισμούς της νεολαίας και αυτοαναγορεύονται σε "γνήσιους" εκφραστές της, να ασχολείται σοβαρά με το γεγονός ότι κάποιος "άγνωστος" πυροβόλησε στα τυφλά εναντίων μαθητών, πολύ περισσότερο που αυτοί δεν ήταν απλά τυχαίοι μαθητές αλλά εκλεγμένοι εκπρόσωποι των συμμαθητών τους. Αρκούσαν μερικοί χριστουγεννιάτικοι κουραμπιέδες για να καλύψουν με την άχνη τους το γεγονός.
Είδα όλους αυτούς που δεν νοιάστηκαν ποτέ για τις χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις και εμπορικά καταστήματα που κλείνουν κάθε χρόνο, αυτούς που θεωρούν την απελευθέρωση των απολύσεων ως απαραίτητο μέτρο για την τόνωση της οικονομίας, αυτούς που ψηφίσαν και με τα δύο χέρια αυξήσεις του 1€ την ημέρα, αυτούς που θεωρούν πολυτέλεια κάθε εργατικό δικαίωμα και υπονόμευση της οικονομίας κάθε κίνηση για την υπεράσπισή του, ξαφνικά να νοιάζονται για τους κακόμοιρους εργαζόμενους στα καταστήματα της Αθήνας που οι κακοί συνδικαλιστές δεν τους αφήνουν να βγάλουν το ψωμί τους και ζητάνε για λογαριασμό τους, άκουσον άκουσον, μία ΟΛΟΚΛΗΡΗ μέρα ξεκούρασης την εβδομάδα!
Δεν είδα μία έστω ανάλυση στις εφημερίδες της "δημοκρατικής" και "σκεπτόμενης" Αριστεράς σχετική με το ποιος ωφελείται από τις καταστροφές του προηγούμενου εικοσαήμερου και τις προβοκάτσιες που εκτυλίχθηκαν μέσα σε αυτές η που τις ακολούθησαν. Πολύ περισσότερο ποιος ωφελείται από τα δύο χτυπήματα του "Επαναστατικού Αγώνα" εναντίον των ΜΑΤ. Από τις φωτεινές εξαιρέσεις το άρθρο του Ρούσσου Βρανά στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" (διαβάστε το στο
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4491832&ct=2). Ας το διαβάσουν αυτό όλοι αυτοί που γεμίζουν τις αναλύσεις τους με σκέψεις για το "νέο επαναστατικό υποκείμενο" και προβληματισμούς για την "ανικανότητα" της Αστυνομίας.
Είδα να προσπαθεί να γίνει συμψηφισμός ανάμεσα στα δύο τραγικά γεγονότα, της εκτέλεσης του Γρηγορόπουλου και της παρολίγο εκτέλεσης του Μαντζούνη, με πρωτοστάτες τα φασιστοειδή του ΛΑΟΣ, λες και είναι ασύμβατο να λυπάται κανείς και να εξοργίζεται και για τα δύο γεγονότα, λες και δεν είναι και τα δύο περιστατικά κρίκοι στην ίδια αλυσίδα.
Δεν είδα κανέναν από τους "δημοκρατικούς σοσιαλιστές" και τους "εραστές του εφικτού" λάτρεις της ΕΕ και του Μπαράκ Ομπάμα να ψελλίζουν οτιδήποτε για την πολιτική ίσων αποστάσεων των μεν και την πολύ εύγλωττη σιωπή του δε σχετικά με την εισβολή στη Γάζα. Πού να 'ξεραν οι αντιστασιακοί του Β' Παγκοσμίου ότι όλοι αυτοί που διεκδικούν την τιμή να λέγονται συνεχιστές τους, με την στάση τους απέναντι στο Ισραήλ και τους συμμάχους του που το δικαιολογούν, τους βαφτίζουν σήμερα τρομοκράτες και τους βάζουν στο ίδιο επίπεδο με την Γκεστάπο και την Βέρμαχτ (τους ταγματασφαλίτες δεν τους αναφέρω γιατί πρόλαβε να τους τιμήσει και αποκαταστήσει δεόντως το μεταπολεμικό κράτος).
Είδα την "ανίκανη" και "αναποτελεσματική" Αστυνομία να μεταφέρει μέσα σε ελάχιστο χρόνο τον άτυχο ΜΑΤατζή στο νοσοκομείο, κίνηση που όπως λένε οι γιατροί του σώζει μέχρι στιγμής τη ζωή, να αποκλείει σε χρόνο dt ολόκληρες περιοχές του κέντρου, να προχωράει σε προσαγωγές υπόπτων, να μετακινεί προς εξέταση για ίχνη αυτοκίνητα, να εισβάλλει σε μαγαζιά και σε σπίτια υπόπτων ή "γνωστών αγνώστων" προς αναζήτηση στοιχείων, και όλα αυτά μέσα σε ένα βράδυ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με τις περιπτώσεις Γρηγορόπουλου και Παπλωματά... απλά δεν υπάρχει!
Δεν είδα όλους αυτούς που "φοβούνται" για την δημοκρατία μας και για την κοινωνικη συνοχή μετά τις τελευταίες προβοκάτσιες, να βγάζουν ούτε μισή λέξη για τη δολοφονική επίθεση ενάντια στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, ένα από τα κλασσικότερα παραδείγματα έκφρασης ταξικού και ρατσιστικού μίσους που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό. Είναι γνωστό πως για αυτούς δημοκρατία υπάρχει μόνο όσο η κάλπη βγάζει τα αποτελέσματα που θέλουν. Από εκεί και πέρα, στάχτη και BURBERRY's (για να δανειστώ ένα από τα πιο έξυπνα λογοπαίγνια των ημερών).
Με αυτές τις σκέψεις έφυγε το 2008, με αυτές μπήκε το 2009. Καλή και αγωνιστική χρονιά σε όλους. Και μην ξεχνάτε ότι ζώντας σε εποχή περάσματος από τον Καπιταλισμό στο Σοσιαλισμό κάθε χρόνος που περνάει μας φέρνει ένα βήμα κοντύτερα στον στρατηγικό μας στόχο. Ας κάνουμε με τη δράση μας λιγότερα τα βήματα που απαιτούνται μέχρι εκεί.
