Ευχετήρια κάρτα

Επειδή μας τα έχουν κάνει τσουρέκια με τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα που δήθεν πλήττεται από τις διαδηλώσεις, η παρακάτω ευχετήρια κάρτα πιστεύω πως αντικατοπτρίζει πλήρως τα επιχειρήματά τους. Που συνοψίζονται στη φράση "Μας νοιάζει η κονόμα και προστατεύουμε ότι μπορεί να συντελέσει σε αυτή".

Αφιερωμένη στους "κακόμοιρους" εμπόρους της Ερμού, της Σκουφά και άλλων λαϊκών περιοχών που πριν 20 μέρες βαρούσαν μύγες και τους έφταιγε η κρίση που έχει αφήσει τον κόσμο χωρίς λεφτά και τώρα "ξαφνικά" τους φταίνε οι διαδηλώσεις.

ΥΓ. Για τον Παπλωματά δεν θα γράψω ακομα. Μόνο μια υπενθύμιση ότι η τρομοκρατία ποτέ δεν έφερε αποτέλεσμα απέναντι στο ΚΚΕ και την ΚΝΕ.

ΥΓ2. Δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ σε ποιο blog βρήκα τη φωτογραφία ώστε να το αναφέρω ως πηγή. Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη.

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις

Παραθέτω τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων που δημοσιεύθηκαν τις τελευταίες ημέρες.

Δημοσκόπηση της ALCO για το Πρώτο Θέμα (14/12/2008)

Δημοσκόπηση της FOCUS για την Real News (14/12/2008)

Δημοσκόπηση της VPRC για το tvxs.gr και την Αυγή (18/12/2008)

Τα Όσκαρ των ημερών

Μια και έχουν αρχίσει να ανακοινώνονται οι υποψηφιότητες για διάφορες βραβεύσεις στο χώρο του κινηματογράφου, είπα να απονείμω και εγώ τα δικά μου Όσκαρ. Και οι νικητές είναι...

• Καλύτερης ταινίας: La Haine - Το Μίσος, του Mathieu Kassovitz, με τους Vincent Cassel, Said Taghmaoui. Πάντα επίκαιρη σε τέτοιες περιόδους.


• Α' Ανδρικού Ρόλου: Εξ ημισείας στον Αλέξη Κούγια και τον Επαμεινώνδα Κορκονέα, για τον ρόλο τους ως ζευγάρι σαδιστών δολοφόνων που πυροβολούν το ήδη νεκρό θύμα τους ξανά και ξανά.


• Α' Γυναικείου Ρόλου: Κατερίνα Παπακώστα, για το ρεσιτάλ της ως αδίστακτη μέγαιρα με την γεμάτη υπονοούμενα δήλωσή της: "Δεν ξέρουμε σε ποιον πολιτικό χώρο άνηκε ο 15χρονος".


• Β' Ανδρικού Ρόλου: Γεράσιμος Γιακουμάτος, για τον ρόλο του ως οργίλου κουμπουροφόρου Ελληνάρα που αντιμετωπίζει την ήττα στο γήπεδο ως εθνική καταστροφή και ένδειξη εθνικής μειοδοσίας, ενώ την εκτέλεση ενός 15χρονου ως ένα ψιλοαδιάφορο γεγονός απο αυτά που απλώς συμβαίνουν.


• Β' Γυναικείου Ρόλου: Ανίτα Πάνια, ως αναγνώριση του ρόλου της ως "επαναστατική πρωτοπορία" της εποχής μας. Κακιούλες περί ξεπουλήματος της προσωπικής ζωής, εκμετάλλευσης της ανθρώπινης ιδιαιτερότητας, ψευτοτσαμπουκαλισμού λόγω γνωριμιών κλπ αγνοήθηκαν ως κακοήθειες.
  
• Καλύτερης σκηνοθεσίας: Γνωστοί/άγνωστοι. Για το στήσιμο του γνωστού σκηνικού που αποπροσανατολίζει από τα θέματα της επικαιρότητας και συκοφαντεί το μαζικό κίνημα και τους αγώνες του λαού.


• Καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου: ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για τις κατηγορίες περί σύμπλευσης ΚΚΕ-ΝΔ, περί σταλινικού, δογματικού, περιχαρακωμένου, συντηρητικού ΚΚΕ, περί διασπαστικού ΠΑΜΕ, περί "Πανσπουδαστικής 8" κλπ. Θα έπαιρναν του πρωτότυπου σεναρίου αλλά τα έχουμε ξανακούσει και από αλλού.


• Καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου: Εξ ημισείας στον Αλέξη Κούγια και τον Επαμεινώνδα Κορκονέα για την υπερασπιστική γραμμή που ακολουθούν. Η ιδέα για τον ιπτάμενο δίσκο που περνούσε και πάνω στον οποίο εξοστρακίστηκε η σφαίρα ήταν καταπληκτική. Τι, δεν την έχουν χρησιμοποιήσει ακόμα; Ε, πού θα πάει...;


• Καλύτερης ξενόγλωσης ταινίας: Στις μαθητικές, φοιτητικές και λοιπές κινητοποιήσεις των ημερών. Με τόσα "γαλλικά" που έχουν σούρει στην ΕΛ.ΑΣ. το αξίζουν.


• Καλύτερων σκηνικών: Σε αυτούς που "άναψαν" το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ίσως η εικόνα που αποδίδει καλύτερα το κλίμα των προηγούμενων ημερών.


• Καλύτερης φωτογραφίας: Κώστας Τσιρώνης, για την επιμονή του να δημοσιευθεί η φωτογραφία του αστυνομικού που σημαδεύει με το όπλο του τους διαδηλωτές, έστω και αν του κόστισε τη δουλειά του.


• Καλύτερων κοστουμιών: Στα παλληκάρια της Ασφάλειας που για άλλη μια φορά ντύθηκαν επιτυχημένα τη στολή του "Αντιεξουσιαστή", του "Αναρχικού", ίσως και του "Αγανακτισμένου Πολίτη".


• Καλύτερου ντοκυμαντέρ: ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για την προσπάθειά τους να μας γνωρίσουν την Αθήνα ψάχνοντας για την απεργιακή τους πορεία. Θα γίνει στο Πεδίο του Άρεως; Θα γίνει στο Σύνταγμα; Θα γίνει στην Κλαυθμώνος και μετά στο Σύνταγμα; Ακόμα και τώρα που έγινε δεν το έχουν σιγουρέψει.


• Καλύτερου μοντάζ: Σε όλα σχεδόν τα ΜΜΕ που πετσόκοψαν τα πλάνα των κινητοποιήσεων προκειμένου να δείξουν μόνο τα επεισόδια και τις συμπλοκές.


• Καλύτερου μακιγιάζ: Στην πλειοψηφία των συμμετεχόντων στα τηλεοπτικά πάνελ, για τα προσωπεία της αγωνίας που φόρεσαν, αγωνίας για τη νεολαία, για τις δουλειές των εργαζομένων στα μαγαζιά που κάηκαν, για τα μαθήματα που χάνονται στα υπό κατάληψη σχολεία, για των κοινωνικό ιστό που διαρρηγνύεται, για τη δυσφήμιση της Ελλάδας στο εξωτερικό, για...


• Καλύτερης μουσικής επένδυσης: Στις μαθητικές κινητοποιήσεις για τα, πραγματικά εμπνευσμένα, συνθήματά τους.


• Καλύτερου τραγουδιού: Παύλος Σιδηρόπουλος - Κάποτε θα 'ρθουν. Λέει πολλά για τη στάση μερικών μερικών...


• Καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων: ΕΛ.ΑΣ., για τη συμμετοχή της στην ταινία "Τα Στρουμφάκια και τα παιδιά του Σρεκ στην Αθήνα". Δράση (κυνηγητά με κουκουλοφόρους) και δράμα (ήταν πολλά τα δακρυγόνα) με φόντο τη χειμερινή (καιόμενη) Αθήνα.


• Καλύτερου ήχου: Άδωνις Γεωργιάδης. Θέλετε και δικαιολόγηση; Απλά το καλύτερο ουρλιαχτό από την εποχή του πρώτου Halloween.


• Καλύτερων ηχητικών εφέ: MEGA Channel, για την πρωτοβουλία του να ντύσει την πρώτη μετάδοση του βίντεο με τους πυροβολισμούς των δύο ειδικών φρουρών με ήχους από συνθήματα και καταστροφές.


• Καλύτερων οπτικών εφέ: Όλα σχεδόν τα ΜΜΕ, για το κατόρθωμά τους να εξαφανίσουν για άλλη μια φορά τις δεκάδες χιλιάδες κόσμου που παρευρέθηκαν στις πορείες και τις εκδηλώσεις που διοργάνωσαν το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ, τα Συντονιστικά των μαθητών κλπ.


• Τιμητικό Όσκαρ: Στον Αλέξη και την οικογένειά του.

Οργή και αηδία

Πραγματικά, δεν ξέρω τι να πρωτογράψω εδώ σήμερα. Έχει στηθεί ένα τόσο σουρεαλιστικό αλλά απόλυτα αληθινό σκηνικό γύρω μας αυτές τις μέρες που έχει κάνει το μυαλό μου να χάνεται μέσα σε έναν κυκεώνα σκέψεων που δεν λένε να μπουν σε μια σειρά. Είμαι τόσο οργισμένος και αηδιασμένος που αν ήμουν emo θα είχα περισσότερες χαρακιές από ότι τα μαστιχόδεντρα, ενώ αν ήμουν trendy θα είχα ήδη ανοικοδομήσει την κατεστραμμένη Ερμού με το shopping therapy.

Πώς να χαρακτηρίσει κανείς έναν (υπ)άνθρωπο σαν τον Κούγια, αλλά και τον περίγυρό του. Θα μπορούσαμε να του απονείμουμε τον τίτλο του Απόλυτου Συμβόλου του Συστήματος αλλά μάλλον θα προσβάλλαμε την αισθητική και την "επαναστατικότητα" κάτι αριστερούληδων που θα έλεγαν ότι δεν υπάρχει τόση σαπίλα γύρω μας, απλώς ένα φτιασιδωματάκι χρειάζεται για να γίνουν όλα όπως πρέπει. Πόσο να αντέξει όμως κανείς όταν βλέπει όλους αυτούς που με κάθε ευκαιρία τον έβγαζαν στα κανάλια για να μιλήσει επί παντός επιστητού, τώρα να χύνουν δάκρυα για το νεκρό παιδάκι που τόσο πρόσβαλε με τις δηλώσεις του.

Τι να πει κανείς και για τους "επαναστάτες του εφικτού" που μέσα στην πρεμούρα τους να πουλήσουν την εικόνα του επαναστάτη για λίγα ψηφουλάκια δεν περίμεναν καν τις πρώτες, πραγματικά αυθόρμητες, μαθητικές κινητοποιήσεις, αλλά φρόντισαν να ανάγουν σε νεολαιίστικη εξέγερση την τυφλή καταστροφική εκτόνωση που είδαμε τις πρώτες μέρες μετά το φονικό. Έχουν μάλιστα τόσο σκυλιάσει για το γεγονός πως, για άλλη μια φορά, δεν τους χαριστήκαμε καθόλου αλλά αναδείξαμε το ρόλο και τις προθέσεις τους, ώστε έχουν επιδωθεί σε ένα απίστευτο ρεσιτάλ υβρεολογίας και μαύρης προπαγάνδας που δεν πρέπει να τα είχαν χρησιμοποιήσει ούτε την εποχή της διάσπασης.

Δεν έχω το κουράγιο ούτε να ασχοληθώ με τα "αντικειμενικά" ΜΜΕ, που φρόντισαν για άλλη μια φορά να εξαφανίσουν κάθε τι οργανωμένο, μαζικό και διεκδικητικό πραγματοποιήθηκε αυτές τις μέρες, προβάλλοντας οτιδήποτε ανώδυνο για το σύστημα συνέβαινε και φροντίζοντας για την ενεργοποίηση των μικροαστικών συντηρητικών αντανακλαστικών της κοινωνίας μας, μπας και παρατείνουν τη ζωή αυτής της σαπίλας που εκφράζουν και από την οποία τρέφονται.

Δεν θέλω να συνεχίσω άλλο. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να συνεχίσω άλλο. Τα blog λειτουργούν λίγο και ως κρεβάτια ψυχανάλυσης, αλλά δεν πρέπει να το παρακάνουμε. Ραντεβού λοιπόν στο δρόμο, Τετάρτη 17/12, στις 18:00, στην Ομόνοια. Πρέπει να είμαστε όλοι εκεί. 65ωρο βλέπετε...

Απεργία 10/12/2008

Σύμφωνα με τα ΜΜΕ η Ομόνοια ήταν άδεια, στην Αγ. Κωνσταντίνου και την Πειραιώς μαρσάριζαν ευτυχισμένα τα μηχανάκια, με λίγα λόγια... εμείς δεν υπήρξαμε! Αντί επιχειρημάτων...φωτογραφίες!

Και μέσα στον κακό χαμό... δημοσκοπήσεις!

Είτε ως εργαλεία διαμόρφωσης (και όχι καταγραφής) της κοινής γνώμης, είτε ως στιγμιαίες αποτυπώσεις των απόψεων της κοινωνίας, είτε ως εργαλεία στυγνής προπαγάνδας, οι δημοσκοπήσεις είναι στη ζωή μας. Άνευ σχολίων λοιπόν τις παραθέτω ως αριθμητικά δεδομένα.

Δημοσκόπηση της MARC για το Έθνος της Κυριακής (7/12/2008)

Εξαμηνιαίες Τάσεις της MRB (9/12/2008)

Χιλιάδες στο δρόμο η απάντηση.

Χιλιάδες κόσμου πορεύθηκαν τη Δευτέρα, χθες και σήμερα στους δρόμους της Αθήνας. Πορείες δυναμικές, με παλμό, με μαζικότητα, αλλά και οργανωμένες, περιφρουρημένες, με σαφές σχέδιο και πλάνο, στις οποίες δεν άνοιξε ούτε ρουθούνι. Γι' αυτό άλλωστε δεν τις έδειξε σχεδόν κανένα "ανεξάρτητο" ΜΜΕ.

Δεν πειράζει, εμείς θα εξακολουθήσουμε το χαβά μας. Άλλωστε, όσο περισσότερες χιλιάδες στο δρόμο, τόσο δυσκολότερο να τους κρύψουν από τον κόσμο. Οι δεκάδες υπάλληλοι και καταστηματάρχες που μας παρακολουθούσαν σιωπηλοί από τα μισοκατεστραμμένα μαγαζιά τους τη Δευτέρα, ας συγκρίνουν ότι έζησαν και είδαν με τα μάτια τους με όσα είδαν το βράδυ όταν γύρισαν στα σπίτια τους.

Και ο νοών, νοείτω...

Ερωτήσεις και απαντήσεις

Γιατί blog;

Γιατί τώρα;

Τι θα γράφεις εδώ πέρα;

Γιατί, τελικά, αυτός ο τίτλος;

Ερωτήματα που έρχονται και ξανάρχονται στη σκέψη μου καθώς ξεκινάω αυτό το πρώτο post. Απαντήσεις υπάρχουν σίγουρα, το πόσο επαρκείς όμως είναι δεν το ξέρω.

Γιατί blog, λοιπόν; Τί έχει να προσφέρει στην ελληνική blogόσφαιρα η δική μου προσπάθεια; Σίγουρα δεν κατέχω ούτε την τέχνη, ούτε την τεχνική του γραψίματος, οπότε τυχόν νύξεις για ποιότητα κλπ. δεν αντέχουν ούτε στιγμή. Ποικιλία ίσως; Μια σύντομη αναζήτηση στο google καταρρίπτει και αυτό το επιχείρημα. Τα ίδια λίγο πολύ τα γράφουν και άλλοι και σίγουρα τα σκέφτονται ακόμα περισσότεροι. Από τη δική μου πλευρά θα έλεγα πως μάλλον πρόκειται για ικανοποίηση της ανάγκης να βγουν προς τα έξω σκέψεις και προβληματισμοί που όσο εγκλωβίζονται τόσο μετατρέπονται σε οργή, αλλά και γκρίνια. Άλλωστε πόσα να αντέξουν και οι φίλοι και γνωστοί; Κάποια στιγμή φτάνουν και αυτοί στα όριά τους.

Γιατί τώρα; Το σωστό ερώτημα μάλλον είναι "Γιατί όχι νωρίτερα;". Ίσως τα χθεσινά γεγονότα με τη δολοφονία του 16χρονου στα Εξάρχεια να αποτέλεσαν τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Όχι μόνο αυτό καθαυτό το γεγονός, αλλά και το τι ακολούθησε σε επίπεδο λόγου και πράξεων. Όλη αυτή η τυφλή καταστροφική εκτόνωση της συσσωρευμένης αγανάκτησης του κόσμου συνοδευόμενη από μια απίστευτη κλάψα μικροαστικού συντηρητισμού από τα τηλεοπτικά πάνελ μου έδωσε την ελάχιστη ώθηση που χρειαζόμουν.

Το περιεχόμενο του blog δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Λόγω ιδιοσυγκρασίας και ενδιαφερόντων θα έλεγα πως θα κινείται γύρω από την πολιτική, όμως σίγουρα δεν θα μένει μόνο εκεί. Και σίγουρα δεν θα είναι αμερόληπτο...

Όσο για τον τίτλο... Ίσως ήταν το δυσκολότερο κομμάτι μέχρι να αποφασίσω. Πολλά ονοματα στο μυαλό, άλλα καλύτερα, άλλα χειρότερα, άλλα δανεισμένα από γραπτά φίλων, ξενόγλωσσα, ελληνικά κλπ. Όμως όταν ξανασκέφτηκα ότι ζούμε

• σε έναν πλανήτη που μπορεί να ταΐσει πολλαπλάσιο πληθυσμό από όσον έχει αλλά εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα
• σε μια εποχή που ενώ τα τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα των τελευταίων δύο αιώνων μας επιτρέπουν να δουλεύουμε λιγότερο και πιο ξεκούραστα για να απολαμβάνουμε περισσότερα, κάποιοι μας ζητούν να δουλεύουμε έως και 13 ώρες/ημέρα με αντάλλαγμα ψίχουλα
• με μια δικαιοσύνη που θεωρεί ποινικο αδίκημα και τρομοκρατική πράξη και την σκέψη μόνο ότι μπορεί να υπάρχει διαφορετικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας
• σε μια εποχή που η κρίση και κάθε κρίση του καπιταλισμού δίνει το δικαίωμα στην Ιστορία να μας κλείνει το μάτι και να μας καλεί να την βοηθήσουμε να κάνει ένα ακόμα απόφασιστικό βήμα προς τα μπρος

τότε αβίαστα μου ήρθε στο μυαλό το χρώμα των ελπίδων μας, το χρώμα των προσδοκιών μας, το χρώμα των βεβαιοτήτων μας, το χρώμα των ονείρων μας...

Κόκκινο!