Ερωτήσεις και απαντήσεις

Γιατί blog;

Γιατί τώρα;

Τι θα γράφεις εδώ πέρα;

Γιατί, τελικά, αυτός ο τίτλος;

Ερωτήματα που έρχονται και ξανάρχονται στη σκέψη μου καθώς ξεκινάω αυτό το πρώτο post. Απαντήσεις υπάρχουν σίγουρα, το πόσο επαρκείς όμως είναι δεν το ξέρω.

Γιατί blog, λοιπόν; Τί έχει να προσφέρει στην ελληνική blogόσφαιρα η δική μου προσπάθεια; Σίγουρα δεν κατέχω ούτε την τέχνη, ούτε την τεχνική του γραψίματος, οπότε τυχόν νύξεις για ποιότητα κλπ. δεν αντέχουν ούτε στιγμή. Ποικιλία ίσως; Μια σύντομη αναζήτηση στο google καταρρίπτει και αυτό το επιχείρημα. Τα ίδια λίγο πολύ τα γράφουν και άλλοι και σίγουρα τα σκέφτονται ακόμα περισσότεροι. Από τη δική μου πλευρά θα έλεγα πως μάλλον πρόκειται για ικανοποίηση της ανάγκης να βγουν προς τα έξω σκέψεις και προβληματισμοί που όσο εγκλωβίζονται τόσο μετατρέπονται σε οργή, αλλά και γκρίνια. Άλλωστε πόσα να αντέξουν και οι φίλοι και γνωστοί; Κάποια στιγμή φτάνουν και αυτοί στα όριά τους.

Γιατί τώρα; Το σωστό ερώτημα μάλλον είναι "Γιατί όχι νωρίτερα;". Ίσως τα χθεσινά γεγονότα με τη δολοφονία του 16χρονου στα Εξάρχεια να αποτέλεσαν τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Όχι μόνο αυτό καθαυτό το γεγονός, αλλά και το τι ακολούθησε σε επίπεδο λόγου και πράξεων. Όλη αυτή η τυφλή καταστροφική εκτόνωση της συσσωρευμένης αγανάκτησης του κόσμου συνοδευόμενη από μια απίστευτη κλάψα μικροαστικού συντηρητισμού από τα τηλεοπτικά πάνελ μου έδωσε την ελάχιστη ώθηση που χρειαζόμουν.

Το περιεχόμενο του blog δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Λόγω ιδιοσυγκρασίας και ενδιαφερόντων θα έλεγα πως θα κινείται γύρω από την πολιτική, όμως σίγουρα δεν θα μένει μόνο εκεί. Και σίγουρα δεν θα είναι αμερόληπτο...

Όσο για τον τίτλο... Ίσως ήταν το δυσκολότερο κομμάτι μέχρι να αποφασίσω. Πολλά ονοματα στο μυαλό, άλλα καλύτερα, άλλα χειρότερα, άλλα δανεισμένα από γραπτά φίλων, ξενόγλωσσα, ελληνικά κλπ. Όμως όταν ξανασκέφτηκα ότι ζούμε

• σε έναν πλανήτη που μπορεί να ταΐσει πολλαπλάσιο πληθυσμό από όσον έχει αλλά εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα
• σε μια εποχή που ενώ τα τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα των τελευταίων δύο αιώνων μας επιτρέπουν να δουλεύουμε λιγότερο και πιο ξεκούραστα για να απολαμβάνουμε περισσότερα, κάποιοι μας ζητούν να δουλεύουμε έως και 13 ώρες/ημέρα με αντάλλαγμα ψίχουλα
• με μια δικαιοσύνη που θεωρεί ποινικο αδίκημα και τρομοκρατική πράξη και την σκέψη μόνο ότι μπορεί να υπάρχει διαφορετικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας
• σε μια εποχή που η κρίση και κάθε κρίση του καπιταλισμού δίνει το δικαίωμα στην Ιστορία να μας κλείνει το μάτι και να μας καλεί να την βοηθήσουμε να κάνει ένα ακόμα απόφασιστικό βήμα προς τα μπρος

τότε αβίαστα μου ήρθε στο μυαλό το χρώμα των ελπίδων μας, το χρώμα των προσδοκιών μας, το χρώμα των βεβαιοτήτων μας, το χρώμα των ονείρων μας...

Κόκκινο!