Πραγματικά, δεν ξέρω τι να πρωτογράψω εδώ σήμερα. Έχει στηθεί ένα τόσο σουρεαλιστικό αλλά απόλυτα αληθινό σκηνικό γύρω μας αυτές τις μέρες που έχει κάνει το μυαλό μου να χάνεται μέσα σε έναν κυκεώνα σκέψεων που δεν λένε να μπουν σε μια σειρά. Είμαι τόσο οργισμένος και αηδιασμένος που αν ήμουν emo θα είχα περισσότερες χαρακιές από ότι τα μαστιχόδεντρα, ενώ αν ήμουν trendy θα είχα ήδη ανοικοδομήσει την κατεστραμμένη Ερμού με το shopping therapy.
Πώς να χαρακτηρίσει κανείς έναν (υπ)άνθρωπο σαν τον Κούγια, αλλά και τον περίγυρό του. Θα μπορούσαμε να του απονείμουμε τον τίτλο του Απόλυτου Συμβόλου του Συστήματος αλλά μάλλον θα προσβάλλαμε την αισθητική και την "επαναστατικότητα" κάτι αριστερούληδων που θα έλεγαν ότι δεν υπάρχει τόση σαπίλα γύρω μας, απλώς ένα φτιασιδωματάκι χρειάζεται για να γίνουν όλα όπως πρέπει. Πόσο να αντέξει όμως κανείς όταν βλέπει όλους αυτούς που με κάθε ευκαιρία τον έβγαζαν στα κανάλια για να μιλήσει επί παντός επιστητού, τώρα να χύνουν δάκρυα για το νεκρό παιδάκι που τόσο πρόσβαλε με τις δηλώσεις του.
Τι να πει κανείς και για τους "επαναστάτες του εφικτού" που μέσα στην πρεμούρα τους να πουλήσουν την εικόνα του επαναστάτη για λίγα ψηφουλάκια δεν περίμεναν καν τις πρώτες, πραγματικά αυθόρμητες, μαθητικές κινητοποιήσεις, αλλά φρόντισαν να ανάγουν σε νεολαιίστικη εξέγερση την τυφλή καταστροφική εκτόνωση που είδαμε τις πρώτες μέρες μετά το φονικό. Έχουν μάλιστα τόσο σκυλιάσει για το γεγονός πως, για άλλη μια φορά, δεν τους χαριστήκαμε καθόλου αλλά αναδείξαμε το ρόλο και τις προθέσεις τους, ώστε έχουν επιδωθεί σε ένα απίστευτο ρεσιτάλ υβρεολογίας και μαύρης προπαγάνδας που δεν πρέπει να τα είχαν χρησιμοποιήσει ούτε την εποχή της διάσπασης.
Δεν έχω το κουράγιο ούτε να ασχοληθώ με τα "αντικειμενικά" ΜΜΕ, που φρόντισαν για άλλη μια φορά να εξαφανίσουν κάθε τι οργανωμένο, μαζικό και διεκδικητικό πραγματοποιήθηκε αυτές τις μέρες, προβάλλοντας οτιδήποτε ανώδυνο για το σύστημα συνέβαινε και φροντίζοντας για την ενεργοποίηση των μικροαστικών συντηρητικών αντανακλαστικών της κοινωνίας μας, μπας και παρατείνουν τη ζωή αυτής της σαπίλας που εκφράζουν και από την οποία τρέφονται.
Δεν θέλω να συνεχίσω άλλο. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να συνεχίσω άλλο. Τα blog λειτουργούν λίγο και ως κρεβάτια ψυχανάλυσης, αλλά δεν πρέπει να το παρακάνουμε. Ραντεβού λοιπόν στο δρόμο, Τετάρτη 17/12, στις 18:00, στην Ομόνοια. Πρέπει να είμαστε όλοι εκεί. 65ωρο βλέπετε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου